Over een half jaar zal ik de opleiding tot Infant Mental Health (IMH) specialist afronden. Heel beknopt omschrijf ik het als een opleiding in een visie. Namelijk de visie dat we als mensen vanaf het moment dat we gemaakt worden tot onze dood, afhankelijk zijn van andere mensen (voor onze psychische, fysieke en emotionele gezondheid). Binnen de opleiding ligt de focus op de implicaties die deze visie heeft voor behandeling van kinderen met ontwikkelingsproblemen. Onze hoofdopleider heeft wel eens mooi gezegd dat niet het kind, niet de ouder/ opvoeder, maar de relátie tussen kind en ouder/ opvoeder de cliënt is binnen de IMH visie.
Een belangrijk bij-effect of misschien zelfs doel van de opleiding is, om je als hulpverlener bewust te maken van je eigen opvoeding en achtergrond. Het klinkt wellicht voor de hand liggend, maar in het contact met anderen, neem je constant jezelf en je geschiedenis mee. Jouw eigen opvoeding, jouw (ervaringen met) relaties, vormen het fundament van jouw visie op anderen, hoe je anderen tegemoet treedt, hun reacties (mis)interpreteert. Het vormt als hulpverlener dus de basis van je beoordelingsvermogen van cliënten en de situaties waarin ze verkeren, je visie op wat ze nodig hebben, enzovoort. Het is daarom van groot belang dat hulpverleners zichzelf goed kennen in de triggers en valkuilen, voortkomend uit hun voorgeschiedenis, die een heldere blik op een kind/ gezin met problemen kan vertroebelen.
Voor mij voelen de lessen in bredere zin als oefeningen om de ruimte op te zoeken rondom mijn overtuigingen, aannames, verwachtingen met betrekking tot (relaties met) andere mensen. Hoewel ik mezelf al redelijk dacht te kennen in dit opzicht, zijn er zeker gedurende de laatste periode confronterende momenten geweest. De bijeenkomsten over trauma van de laatste weken bijvoorbeeld, deden me denken aan de levens van mijn (groot)ouders. Ik besefte hoe deze op subtiele, terloopse manieren gekenmerkt zijn (geweest) door (psychisch) leed en geweld. En hoe beide onlosmakelijk samenhangen met het koloniale verleden van voormalig Nederlands-Indie en Suriname.
Het is natuurlijk oneindig veel complexer, maar ik realiseerde me op een nieuw niveau dat mijn aversie tegen schijnveiligheid, het vinden van veiligheid in onveiligheid niet alleen van mij is. Zo’n basale levensinstelling staat niet op zichzelf, kan niet op zichzelf staan.
Zoals ik dat als mens ook niet kan.
Leave a Reply