Lente Equinox

Toen ik besloot dat de startdatum de lente-equinox zou zijn, moest het nog midwinter worden en was 20 maart ver genoeg in de toekomst om me er nog geen zorgen over hoeven maken.
Komt wel, alle tijd, die vibe. Mijn favoriete vibe.
En nu is het 1 maart en is het twee maanden geleden dat mijn initiële euforie over het krijgen van de bijdrage vanuit het AFK, omsloeg in het soort paniek dat je onbewust verdringt. Het soort dat maakt dat je favoriete coopingmechanismen vermijden en uitstellen de boel overnemen, waardoor je gewoon door kan gaan met allerlei andere dingen doen.
Het punt is; ik ben nu blijkbaar op een leeftijd dat mijn lichaam deze beproefde strategieën niet meer pikt. Ik heb in de afgelopen 3 jaar welgeteld 0 covid testen hoeven doen, want nergens last van, maar loop de laatste weken de deur van de huisarts plat met onverklaarbare ditjes en datjes.

(“Heeft u stress?”
“Nee.”
“Nee?”
“Nee, volgens mij niet.”)

Hoewel ik al drie zelfopgelegde deadlines gemist heb, ben ik toch maar begonnen vandaag.

(“Ik wilde wát ook alweer gaan doen?
En wánneer?
En met ménsen godbetert?
Wáár-om?!
Waarom toch?”)

En het wordt vast hartstikke leuk en vormend enzo. Of helemaal ruk en dan is dat ook goed. Hoedanook.
Ik moet een keer van start.
Dat wil zeggen; de wereld in.
Het toeval (or is it?) wil dat de twee auteurs die de meest recente aanzet hebben gegeven tot dit project me ook deze hobbel over hebben geduwd. Ik las vorige week het zelfhulpgidsje Autonomie van Miriam Rasch en dat was (hoe kan het ook anders) 1 groot feest. Je moet het zelf maar lezen, maar opnieuw voel ik me gesterkt door haar werk en wil ik je een van haar paradoxen uit het boek niet onthouden: “Persoonlijke autonomie vraagt om collectieve actie.” Ik herinnerde me ook Woei-Lien Chong die in Filosofie met de Vlinderslag (2016) benadrukte dat het vanaf een afstand leren kijken naar je eigen interne processen juist midden in de wereld moet gebeuren.
Want juist dat is de plek waar het zal botsen en schuren.

Ik weet niet of ik er klaar voor ben.
Maar daar ga ik dan.